Zofia Stryjeńska (1891–1976) – jedna z najwybitniejszych polskich artystek pierwszej połowy XX wieku. Urodzona w Krakowie, zasłynęła jako malarka, ilustratorka i projektantka. W 1909 roku rozpoczęła naukę w szkole malarskiej Marii Niedzielskiej, a dwa lata później, przebrana za chłopca pod nazwiskiem Tadeusz Grzymała, podjęła studia malarskie w Monachium (gdzie kobietom odmawiano wstępu). Po powrocie do Krakowa w 1918 roku związała się z Warsztatami Krakowskimi jako projektantka zabawek i graficzka.
W latach 1921–1927 mieszkała w Zakopanem, gdzie jej mąż, Karol Stryjeński, pełnił funkcję dyrektora Szkoły Przemysłu Drzewnego. Po rozwodzie przeniosła się do Warszawy, zyskując renomę i realizując zamówienia Ministerstwa Spraw Zagranicznych, m.in. na kilim dla cesarza Japonii Hirohito. Pracowała przy dekoracji wnętrz polskich statków pasażerskich „Batorego” i „Piłsudskiego”, a jej freski zdobiły krakowskie Muzeum Techniczno-Przemysłowe oraz sale na Wawelu i winiarnię Fukiera w Warszawie.
Jako członkini Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm” wzięła udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu w 1925 roku, zdobiąc główną salę polskiego pawilonu panneaux „Rok obrzędowy w Polsce”. Jej prace prezentowane były na licznych wystawach krajowych i zagranicznych, m.in. Biennale w Wenecji (1920, 1930, 1932), gdzie w 1932 roku zdobyła złoty medal, oraz na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), gdzie otrzymała wielki złoty medal za ilustracje książkowe.
Twórczość Stryjeńskiej, wydawana w postaci tek, albumów i pocztówek, czerpała inspiracje z polskiego folkloru, czego przykładem są m.in. „Tańce polskie”, „Pascha”, „Piastowie” i „Obrzędy polskie”.
