Judyta Sobel (1924, Lwów – 2012, Nowy Jork) była polsko-amerykańską malarką żydowskiego pochodzenia, związaną z ekspresjonizmem. Studia artystyczne odbywała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie kształciła się pod okiem wybitnych artystów, takich jak Władysław Strzemiński i Stefan Wegner, uzyskując dyplom w 1950 roku. Już w 1948 roku wzięła udział w prestiżowej I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Po studiach wyjechała na stypendium do Izraela, a następnie zamieszkała na stałe w Nowym Jorku.
Twórczość Sobel była wystawiana w takich miastach jak Łódź, Wrocław, Kraków, Paryż, Tel Awiw, Hajfa i Nowy Jork. W 1956 roku zdobyła pierwszą nagrodę na wystawie w paryskiej Gallery Saks, co umocniło jej pozycję na międzynarodowej scenie artystycznej. Jej malarstwo, oscylujące między figuracją a deformacją, wyróżniało się bogactwem koloru i intensywnymi ekspresjonistycznymi poszukiwaniami. Obrazy Sobel ukazują subtelną wrażliwość na codzienność i są wysoko cenione przez krytyków i historyków sztuki. Dzieła artystki znajdują się w licznych kolekcjach prywatnych i muzealnych na całym świecie.
