Precyzyjna wieloznaczność
Codziennie zasypywani jesteśmy tysiącami fotografii przez media społecznościowe, magazyny modowe i portale informacyjno – reklamowe. Ten współczesny nadmiar materiałów wizualnych jest porażający. Brakuje nam wytchnienia, zatrzymania i refleksji.
Muntean i Rosenblum w swoich obrazach wyraźnie to sygnalizują, umieszczając postacie z najróżniejszych kontekstów w przestrzeniach wewnętrznych lub krajobrazach, precyzyjnie komponując swoje sceny.
Przedstawienia te ukazują młodych ludzi widzianych w nieco beztroskiej, sielankowej scenerii, jednak nie sprawiają oni wrażenia bycia szczęśliwymi. Wpatrują się w widza wzrokiem poważnym, melancholijnym. Obrazom tym towarzyszą podpisy, które są dopełnieniem przekazu artystów.
Arkus Muntean urodził się w 1962 roku w Grazu w Austrii. Adi Rosenblum urodził się w 1962 roku w Hajfie w Izraelu. Razem mieszkają i pracują w Wiedniu, mieście, w którym poznali się podczas studiów pod koniec lat 80. Artyści współpracują od 1992 roku.
Malarstwo wielkoformatowe jest jednym z głównych aspektów ich praktyki. Często jednak poszerzają swoją twórczość, tworząc duże instalacje z elementami rzeźbiarskimi, w których wystawiane są spektakle lub wyświetlane są filmy. Oprócz tego wykonują rysunki oraz kolaże z tekstami i fotografiami.
Muntean/Rosenblum w swoich pracach mieszają odniesienia do historii sztuki i współczesnej kultury popularnej. W większości przedstawiają grupy pozornie ospałych lub melancholijnych młodych ludzi w bezczynnych sytuacjach, które są albo zwyczajne i codzienne, albo tajemnicze i niejednoznaczne. Często senne sceny rozgrywają się w pokojach, przestrzeniach publicznych lub krajobrazach niczym część filmu, przedstawiając nierozwiązane sytuacje w trakcie tworzenia. Bohaterowie zdają się przyjmować pozy zaczerpnięte z magazynów o modzie, czy z obrazów pochodzących od renesansu do XIX wieku. Ich pracom często towarzyszą podpisy lub teksty niezwiązane bezpośrednio z przedstawioną sceną, co dopełnia całość. Sami artyści określali swoją twórczość jako „precyzyjną wieloznaczność”. Bawiąc się kodami wizualnymi z przeszłości i teraźniejszości, Muntean/Rosenblum badają siłę obrazów i to, w jaki sposób tworzą one przytłaczającą zbiorową pamięć.
DWUZNACZNOŚĆ
Muntean/Rosenblum stwarzają sytuacje, które jako takie nie istnieją w rzeczywistości i przez to mogą być irytujące. Postacie nie są portretami prawdziwych ludzi, ale raczej stylizowanymi przedstawieniami głównie młodych postaci, które czasami są głęboko niejednoznaczne. To też odróżnia ich twórczość od scen rodzajowych. W pracach Munteana/Rosenbluma nie ma nic banalnego, ani też nie implikują one żadnego osądu moralnego. Młodzi ludzie nie są stawiani na piedestale ani krytykowani za swoje młodzieńcze wybryki. Beztroskie zachowanie młodzieży zawsze wydaje się echem poczucia przemijania – przemijania, które wydaje się nieobecne w mediach społecznościowych, z ich kultem piękna, propagowaniem pozytywności i uważności oraz obietnicami zbawienia. Muntean/Rosenblum w swoich pracach formułują przeciwwagę dla znalezionych i zawłaszczonych wizualizacji.
WŁĄCZENIE TEKSTU
Wieloznaczność i złożoność pracy, wynikające z kolażowego asamblażu częściowo sprzecznych treści, są dodatkowo wzmocnione przez dodanie tekstu biegnącego wzdłuż dolnego marginesu obrazu. Oscylujący między aforyzmem, poetycką metaforą i tekstem piosenki, tekst nie wyjaśnia obrazu jako takiego, ani też nie wydaje się, aby słowa zostały włożone w usta jednej z przedstawionych postaci. Przypominają raczej rodzaj lektora, jakąś frazę, która nieoczekiwanie wymywa się jak w filmie Godarda i nadal rezonuje. Muntean/Rosenblum opisują te linie jako wzmacniacze smaku lub pokrętła sterujące na konsoli mikserskiej, które są jeszcze bardziej podkręcone. Włączenie tekstu może być postrzegane jako dodatkowa tarcza, za pomocą której można nadać całości zwrot w innym kierunku, z niezgłębioną przestrzenią otwierającą się pomiędzy różnymi poziomami treści, pustką, którą wypełniamy jako widzowie.
Prace Munteana/Rosenbluma były szeroko wystawiane w międzynarodowych muzeach, instytucjach i galeriach. Ostatnie wystawy indywidualne odbyły się w Espacio Marte w Meksyku (2020); MAC, Coruña (2018); MOCAK, Kraków (2018); Wystawy zbiorowe, w których ostatnio brali udział to m.in. w Tel Aviv Museum of Art (2019); Kunsthaus Graz (2018); Centrum Sztuki Nam June Paika, Gyeonggi-do (2018); Muzeum Parkview, Singapur (2017); i Oude Kerk, Amsterdam (2016). Ich prace znajdują się zarówno w kolekcjach prywatnych, jak i publicznych, takich jak MoMA, New York NY; Albertina w Wiedniu; Muzeum 21c, Louisville, Kentucky; kolekcja KRC, Voorschoten; Kolekcja rodzinna Rubell, Miami, Floryda i Cobra do kolekcji współczesnej / rodziny Brownów. W 2022 roku duet artystów zorganizuje wystawę w Muzeum Albertina w Wiedniu w Austrii.
Dołącz do FB, aby śledzić ciekawostki z życia artystów – LINK DO FACEBOOKA
Zobacz prace artystów w Galerii Sztuki Quintessence – LINK DO GALERII
Źródła: Albertina Museum
