Scena uliczna

Marcel Gromaire (1892–1971) był malarzem związanym z socrealizmem i ekspresjonizmem. Urodzony w Noyelles-sur-Sambre Gromaire studiował prawo w Paryżu, gdzie po raz pierwszy zetknął się z artystami z Montparnasse. Na początku Gromaire był pod wpływem takich malarzy jak Henri Matisse, Paul Cézanne, a później Fernand Léger. Gromaire służył podczas I wojny światowej, w latach1912-1916. Doświadczenia wojenne wywarły duży wpływ na jego rozwój artystyczny.
Po powrocie do Paryża w 1919 roku początkowo pracował jako krytyk filmowy. Rok później Gromaire spotkał kolekcjonera i mecenasa doktora Girardina, który przez kilka następnych dekad wspierał jego karierę artystyczną. Na jego styl w tym okresie wpływał niemiecki impresjonizm, kubizm i sztuka flamandzkia. Prace te, w dużej mierze figuratywne i realistyczne, charakteryzowały się ponurymi tonami i wyrazistymi pociągnięciami pędzla. Choć jego głównym tematem była wojna, malował także portrety i akty kobiece.
W 1933 roku artysta miał retrospektywę w Kunsthalle de Baie. W 1937 roku został zaproszony do dekoracji pawilonu fabryki porcelany Sèvres na Wystawie Światowej w Paryżu.
W 1950 Gromaire przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymał nagrodę Carnegie. W 1954 roku został dowódcą Legii Honorowej. Gromaire wykładał także w École Nationale supérieure des Beaux-Arts i otrzymał Grand Prix National des Arts.
Dziś jego prace znajdują się w prestiżowych kolekcjach na całym świecie, m.in. w Art Institute of Chicago, The Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Réunion des Musées Nationaux we Francji czy Harvard University Art Museum.