Otolia Kraszewska (1859-1945), polska malarka „szkoły monachijskiej“. Od końca lat 70. XIX w. studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w St. Petersburgu u Iwana Ajwazowskiego. W 1890 roku, udała się do Monachium, gdzie studiowała u Franza Roubauda i Władysława Czachórskiego.
Od 1892 roku wystawiała obrazy na międzynarodowych wystawach sztuki w monachijskim Pałacu Kryształowym (Glaspalast), brała także udział w wystawach Monachijskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych (Münchner Kunstverein), którego była członkiem. Swoje prace nadsyłała również do kraju, przede wszystkim do TZSP w Warszawie i TPSP w Krakowie.
Badacze twórczości Kraszewskiej zarejestrowali około 100 jej dzieł, z których 20% jest znanych z reprodukcji lub opisów. Wystawiane były na wystawach i sprzedawane w Monachium, Kolonii, Berlinie, Warszawie, Krakowie i Lwowie, a także reprodukowane w licznych czasopismach. Wykonywała także prywatne zlecenia arystokracji w Niemczech i w kraju. Jest również przesłanka, że pracowała dla dworu rumuńskiego.
Główny nurt twórczości artystki w malarstwie, to sceny rodzajowe, kwiaty, gdzie przeważają motywy sentymentalne. Ponadto artystka zajmowała się działalnością ilustratorską i sztuką użytkową – malowała wachlarze i karty pocztowe.
Kraszewska nauczyła się od Ajwazowskiego malarstwa realistycznego, które poprzez zastosowanie wyrafinowanej gry światła i cienia budzi wrażenie materialności i głębi przestrzeni. Z kolei od Czachórskiego przejęła motyw ukazywanej w naturalistyczny sposób kobiety – wytwornie ubranej, często siedzącej na tle szczegółowo przedstawionego wnętrza, udowadniając, że – podobnie jak on – potrafiła w mistrzowski sposób oddać tkaniny, kwiaty i biżuterię.
