W IX wieku na wzgórzu Montmartre pracowało 30 młynów, służących do różnych celów – mielono zarówno zboże jak i przeciskano na wino zbiory winogron. Les moulin de Montmartre mełły również wapienie na gips, kamienie czy cebulę na potrzeby perfumerii. Na szczycie rue Lepic tych młynów było kilkanaście. Do dziś zachowały się tylko dwa Blute-fin z 1662 roku oraz Radet z roku 1717. Te dwa młyny połączone w jeden składają się na miejsce zwane “Moulin de la Galette”.
W 1809 roku młyny zostały zakupione przez rodzinę Debray. Galette to była zbożowa bułka sprzedawana przez właścicieli – zwykle z dodatkiem szklanki mleka. Bułka zyskała taką sławę, iż nazwano w ten sposób miejsce jej produkcji. W 1830 roku mleko zastąpiono winem, głównie, lokalnym z Montmartre, a Moulin de Galette przekształcono w kabaret.
Paryżanie odwiedzali Montmartre aby nacieszyć się prostymi rozrywkami w wiejskiej wówczas części miasta. Przy kieliszku wina, świeżym pieczywie mogli wypoczywać ciesząc swe oczy wspaniałą panoramą miasta i Sekwany rozpościerająca się ze wzgórza.
Maurice Utrillo, właśc. Maurice Valadon (1883-1955) – francuski malarz i grafik, przedstawiciel École de Paris.
Był nieślubnym synem artystki i modelki Suzanne Valadon. W wieku 7 lat adoptował go kataloński krytyk sztuki Migueal Utrillo y Molina. Alhokolik od dziecka, cygan błąkający się między knajpami Montmartre’u a izbami wytrzeźwień i szpitalami dla umysłowo chorych.
Zaczął malować w ramach terapii zwalczania alkoholizmu w wieku 18 lat. Do 1903 namalował już setki widoków paryskiego przedmieścia Montmagny. Jego pierwsze obrazy zdradzają wpływy Camille’a Pissarra i Alfreda Sisleya (tzw. okres Montmagny). W 1909 jego obraz znalazł się na Salonie Jesiennym. W tym czasie przestał tworzyć w plenerze w sposób impresjonistyczny i zaczął malować z pocztówek. Skoncentrował się na przedstawianiu białych budynków za pomocą kleju, gipsu i białej farby. Powstały wtedy jego najwybitniejsze obrazy. (tzw. okres biały 1908-14). Następna faza twórczości charakteryzuje się jaskrawymi kolorami i większym akcentem na linię oraz nowym tematem: kobiety spacerujące po ulicy widziane plecami do widza (tzw. okres cloisonné 1914-20). Po 1920 tworzył obrazy wielobarwne, ale o mniejszych walorach artystycznych (tzw. okres barwny).
W 1912 uczestniczył w wystawie sztuki francuskiej w Monachium. W 1913 miał swoją pierwszą wystawę indywidualną. W 1924 wskutek postępującej choroby alkoholowej trafił do więzienia i usiłował popełnić samobójstwo. W 1928 został odznaczony Legią Honorową. W 1935 roku ożenił się z Lucie Valore, francuską aktorką, która wcześniej przyjaźniła się z jego matką.
Był malarzem niezwykle płodnym. Tylko w czasie I wojny światowej namalował 1200 obrazów olejnych. Katalog pośmiertny jego dzieł wymienia ponad 3500 obrazów. Głównym tematem prac artysty stał się pejzaż miejski (wąskie, ubogie uliczki, zaułki paryskie, szare mury, małe miasteczka, prowincjonalne kościółki). Malował też portrety i martwe natury. Sporadycznie zajmował się scenografią: w 1926 wykonał dekoracje dla zespołu Balety Rosyjskie Sergiusza Diagilewa, w 1948 współpracował z Operą Komiczną w Paryżu.
Zmarł na zapalenie płuc.
