Krzesło z czerwoną draperią (z dedykacją)

Henryk Berlewi (Warszawa 30 X 1894 – Paryż 2 VIII 1967). Był malarzem, grafikiem, typografem i krytykiem. Był główną postaciąsztuki konstruktywistycznej w Polsce w latach dwudziestych XX wieku.
Studiował w Académie des Beaux-Arts w Antwerpii (1909-10), wEcole des Arts Décoratifs i Ecole des Beaux-Arts w Paryżu, by w1913 powrócić do Warszawy i podjąć naukę w Szkole Rysunkowej podkierunkiem Jana Kauzika (1913-15). W 1915-18 tworzył i wystawiał,m.in. w Zachęcie, portrety i kompozycje figuralne. Od 1918 datujesię zbliżenie Berlewiego z kręgami warszawskich futurystów iformistów. W jego pracach pojawia się deformacja i elementyekspresjonizmu. Pod wpływem El Lissitzkiego, który w 1921 odwiedziłWarszawę, zainteresował się ideą odnowy sztuki żydowskiej,podejmował wątki tematyczne związane z kulturą i życiemcodziennym Żydów. W latach 1922-23 Berlewi przebywał w Berlinie,gdzie pod wpływem awangardowych kierunków i kontaktów z wybitnymiartystami radykalnie zmienił swą sztukę i wypracował teorięmechanofaktury, którą ogłosił drukiem w 1924 w Warszawie iBerlinie (w „Der Sturm“). Publikację artysta połączył zwystawami indywidualnymi w obu miastach. Wystawa warszawska miałamiejsce w salonie samochodowym firmy Daimler-Benz, co współgrało zideą mechanofaktury, zakładającą maksymalne zbliżenie sztuki itechniki, do czego prowadzić miało m.in. budowanie obrazu zpowtarzalnych elementów geometrycznych. W 1924-26 Berlewiwspółtworzył wraz z innymi polskimi artystami grupę „Blok“. W1926 powrócił do sztuki przedmiotowej, nie zrywając jednak zruchem konstruktywistycznym. W 1928 wyjechał do Paryża, gdziezdobył renomę jako portrecista. W latach II wojny światowejukrywał się na południu Francji, w 1943-44 współpracował wNicei z ruchem oporu. Po wojnie kontynuował malarstwo figuratywne ażdo 1957, kiedy to pod wpływem nowych tendencji w sztuce, a takżeretrospektywnej wystawy konstruktywizmu w galerii Denise Renée, wktórej wziął udział, wrócił do abstrakcji. Nawiązał do teoriii praktyki mechanofaktury, traktując ją jako punkt wyjścia dostworzenia własnej wersji op-artu.