Frida Kahlo była meksykańską malarką żyjącą w pierwszej połowie XX wieku. Urodziła się w 1907 roku w rodzinie wielodzietnej na przedmieściach Meksyku. Jej ojciec był artystą – zajmował się fotografią oraz malarstwem. Swoją pasją zaraził córkę, gdy miała osiemnaście lat – od tego czasu Frida porzuciła marzenia o medycynie, aby oddać się uwiecznianiu świata czy to na płótnie, czy w kadrze aparatu.
Jej sztuka wyraźnie nawiązywała do kultury meksykańskiej oraz indiańskiej. W związku z tym często uznawano ją za przejaw prymitywizmu, czyli sztuki naiwnej, a także sztukę folkową czy też surrealistyczną. Artystka już od dziecka miała problemy ze zdrowiem. W wieku sześciu lat przeszła polio, natomiast kilka lat później uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym. W jego wyniku doświadczyła bardzo poważnych obrażeń, między innymi złamania kręgosłupa. Chociaż udało jej się, po długotrwałej rehabilitacji, stanąć na nogi, do końca życia zmagała się z bólem będącym skutkiem wcześniejszego zajścia.
Analizując twórczość Fridy Kahlo, dostrzegamy wpływy symbolizmu oraz realizmu, które skłoniły malarkę do pokazywania rzeczywistości takiej, jaka jest, bez próby „naprawiania świata” w swojej twórczości. Widoczne są także elementy kultury meksykańskiej – przede wszystkim dotyczy to tematyki ukazanej na obrazach. Motywem przewodnim w malarstwie Kahlo jest życie kobiet. W swojej twórczości stawiała na realizm, zawsze starała się przedstawiać własne życie a nie fikcyjny świat. Artystka uwiecznia portrety, pokazując kobiety w różnych kontekstach, przede wszystkim w ciężkim i surowym środowisku pracy.
W 1928 roku Kahlo wstąpiła do Meksykańskiej Partii Komunistycznej, jednak nie rozwinęła swojej politycznej kariery. Rok później poślubiła artystę zafascynowanego jej pracami, Diego Riverę. Frida nie mogła doczekać się dziecka, a rozwiązły styl życia artystów nie sprzyjał pielęgnowaniu rodzinnego szczęścia.
Pierwsza wystawa Kahlo w Nowym Jorku miała miejsce w 1938 roku. Jej twórczość wzbudziła zachwyt publiczności, jednak kolejne wystawy jej obrazów nie cieszyły się popularnością. Zdrowotne problemy skłoniły Fridę do prowadzenia dziennika, w którym przez kilka lat opisywała swoje życiowe perypetie.
Obrazy Kahlo przedstawiają przede wszystkim kobiety, bohaterki są uwiecznione w różnych rolach społecznych oraz w różnych środowiskach. Wśród jej obrazów znalazły się: „Autoportret w aksamitnej sukni” (1926), „Kilka małych ukłuć” (1935), „Dwie nagie kobiety w lesie” (1939), „Niech żyje życie” (1954). Kobieca tematyka obrazów sprawia, że Kahlo wpisuje się w nurt feministyczny, a wręcz jest uważana za jego symbol w II połowie XX wieku. Malarka zmarła w 1954 roku najprawdopodobniej w wyniku próby samobójczej.
