Autoportret i śpiąca kobieta (obraz dwustronny)

Stanisław Grabowski (1901-1957) był polskim malarzem, którego życie i twórczość związane były głównie z Francją. Urodzony w Polsce, pierwsze kroki w sztuce stawiał w Rosji i Warszawie, a w 1926 roku wraz z żoną, malarką Nadią Chodasiewicz, przeniósł się do Paryża. Tam kontynuował naukę w prestiżowej Academie Moderne pod kierunkiem Fernanda Legera i Amédée Ozenfanta. Po rozstaniu z żoną, która później wyszła za Ferdynanda Legera, Grabowski zintensyfikował swoją działalność artystyczną, tworząc prace o wyraźnie indywidualnym charakterze. Jego obrazy, często oscylujące między realnością a poetycką wizją, odzwierciedlały zmienne stany emocjonalne artysty. Po wojnie wrócił do Paryża, gdzie mieszkał w artystycznej społeczności la Ruche, gdzie mieściły się wcześniej pracownie m.in. Chagalla, Soutine’a, Kandinsky’ego. Pejzaż był głównym tematem jego zainteresowań malarskich. Początkowo malował przesycone barwą krajobrazy prowansalskie, później, forma nabrała drapieżności i ekspresji, a koloryt stał się ciemniejszy. Malował także martwe natury i sceny we wnętrzach. Wystawiał przede wszystkim na salonach w Paryżu. W ocenie profesor Władysławy Jaworskiej, malarstwo Grabowskiego cechuje bogactwo artystycznych tendencji, które były zawsze podporządkowane jego osobistej wizji.