Urodzony w 1896 roku w Lwowie, Zygmunt Józef Menkes był jednym z czołowych przedstawicieli tzw. drugiej generacji École de Paris – polskich i żydowskich artystów, którzy w okresie międzywojennym współtworzyli środowisko paryskiej awangardy. Studiował malarstwo w Szkole Przemysłowej we Lwowie oraz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W latach 20. wyjechał do Berlina, a następnie do Paryża, gdzie związał się z kręgiem artystów skupionych wokół Montparnasse’u, m.in. z Mojżeszem Kislingiem, Marc Chagallem i Chaimem Soutine’em.
Twórczość Menkesa charakteryzuje się ekspresyjnym rysunkiem, żywą, często nasyconą paletą barwną oraz deformacją form, podkreślającą emocjonalny przekaz. Tematyka jego prac obejmowała portrety, sceny rodzajowe, martwe natury i kompozycje figuralne. Po emigracji do Stanów Zjednoczonych w 1935 roku osiedlił się w Nowym Jorku, gdzie przez wiele lat był wykładowcą w Art Students League i aktywnym uczestnikiem życia artystycznego.
Prezentowana praca to przykład swobodnego szkicu tuszem, w którym artysta operuje dynamiczną, zdecydowaną kreską, budując scenę figuralną o dużej sile wyrazu. Zarys postaci i architektury potraktowany został syntetycznie, niemal kaligraficznie, co podkreśla spontaniczność i szkicowy charakter kompozycji.
Prace Menkesa znajdują się w kolekcjach m.in. Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Tel Aviv Museum of Art, Muzeum Narodowego w Warszawie oraz wielu zbiorach prywatnych na całym świecie.
Polski 
English