W prezentowanym obrazie Kraszewska ukazała modelkę – najpewniej samą siebie – w ujęciu półpostaci, z głową zwróconą w lewo, w skupionej, zamyślonej pozie. Delikatnie modelowane światłocieniem oblicze wyłania się z przygaszonego, chłodnego tła, podczas gdy miękko malowana biała bluzka z akcentem czerwonej kokardy tworzy świetlistą ramę dla twarzy. Artystka buduje formę drobnymi, miękkimi pociągnięciami pędzla, subtelnie łącząc naturalistyczne oddanie rysów z lekką idealizacją, charakterystyczną dla wyrafinowanego portretu salonowego przełomu XIX i XX wieku.
Portret ten znakomicie ilustruje rangę Kraszewskiej jako jednej z najciekawszych polskich malarek „szkoły monachijskiej”. Uczennica Iwana Ajwazowskiego w Petersburgu i Władysława Czachórskiego w Monachium przez lata działała w środowisku skupionym wokół Józefa Brandta, a jako ilustratorka współpracowała z pismami „Jugend” i „Kunst für Alle” oraz z polskimi czasopismami artystycznymi.
Jej twórczość – obejmująca portrety, sceny rodzajowe i wyrafinowane kompozycje kwiatowe – wyróżnia się subtelnym kolorytem, miękkim modelunkiem i psychologicznym wyczuciem postaci, czego znakomitym przykładem jest właśnie niniejszy autoportret, wybrany do dużej, przekrojowej ekspozycji w Lublinie poświęconej polskim artystkom 1850–1950.
Otolia Kraszewska (1859-1945), polska malarka „szkoły monachijskiej“. Od końca lat 70. XIX w. studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w St. Petersburgu u Iwana Ajwazowskiego. W 1890 roku, udała się do Monachium, gdzie studiowała u Franza Roubauda i Władysława Czachórskiego.
Polski 
English