Nastrojowy widok paryskiej uliczki na Montmartrze, ujęty z poziomu bruku, z wysoką zabudową o zróżnicowanych elewacjach i charakterystyczną latarnią gazową. Kompozycja prowadzona perspektywicznie zakolem jezdni; światło poranka/późnego popołudnia modeluje fasady, a chmurne niebo dodaje scenie miękkiej, melancholijnej aury, typowej dla malarstwa paryskiego kręgu międzywojnia (wpływy „école de Paris”, pamięć o widokach Utrilla, Leprina, Grunsweigha). Faktura partii architektury miejscami impastowa, z widocznymi laserunkami w partiach nieba.





