Jankiel Adler (1895–1949) był polsko-żydowskim malarzem i grafikiem, związanym z École de Paris oraz europejską awangardą. Urodził się w Tuszynie koło Łodzi w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej. Studiował sztukę w Warszawie i na Akademii Sztuk Pięknych w Barmen. Po I wojnie światowej powrócił do Łodzi, gdzie współtworzył grupę „Jung Idysz”, a jego prace zaczęły zdobywać uznanie w Polsce i za granicą.
W latach 20. Adler osiedlił się w Niemczech, gdzie związał się z berlińską grupą Der Sturm. Jego twórczość, inspirowana tradycją żydowską, kubizmem i ekspresjonizmem, szybko zyskała międzynarodowe uznanie. W 1933 roku, po dojściu nazistów do władzy, jego prace uznano za “sztukę zdegenerowaną”, a sam artysta musiał uciekać z Niemiec. Osiedlił się w Paryżu, gdzie współpracował z Leopoldem Zborowskim, a następnie w Wielkiej Brytanii.
Adler tworzył portrety, martwe natury i kompozycje abstrakcyjne, łącząc prostotę form z głęboką symboliką religijną i emocjonalną. W czasie II wojny światowej służył w polskiej armii na Zachodzie, a po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w 1949 roku. Jego prace, uznawane za wyraz syntezy tradycji i nowoczesności, są dziś wystawiane w prestiżowych muzeach na całym świecie.
Polski 
English