Dzieło należy do rzadkich, w pełni „palestyńskich” prac artysty, powstałych podczas tułaczki wojennej (Hofman w latach 1942–1946 przebywał w Ziemi Świętej). Ikonografia łączy bliski mu język symbolizmu młodopolskiego z doświadczeniem czasu wojny.
Alchemia sacrum i codzienności: realistyczny portret zestawiony z emblematami przemijania i odrodzenia.
Obraz wyjątkowy zarówno ikonograficznie, jak i ze względu na miejsce powstania (Nazaret) – ważny punkt w biografii artysty.
Wlastimil Hofman (1881, Praga – 1970, Szklarska Poręba) był polskim malarzem czeskiego pochodzenia, reprezentującym nurt symbolizmu. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Jacka Malczewskiego, którego twórczość wywarła na niego duży wpływ. Kontynuował edukację w Paryżu u Jean-Léona Gérôme’a, co wzbogaciło jego styl o elementy klasycyzmu i malarstwa akademickiego.
Hofman był jednym z najbardziej cenionych artystów Młodej Polski. Jego malarstwo, inspirowane zarówno tematyką religijną, jak i folklorem, charakteryzowało się alegorycznym podejściem i delikatnym romantyzmem. Szczególnie znane są jego prace przedstawiające Madonny oraz sceny rodzajowe, często inspirowane życiem chłopów i górali.
Podczas II wojny światowej przebywał na emigracji, a po powrocie do Polski w 1946 roku zamieszkał w Szklarskiej Porębie. Tam, w „Wlastimilówce”, tworzył do końca życia, malując głównie portrety i obrazy religijne. Jego twórczość była prezentowana na licznych wystawach w Polsce i za granicą, a po wojnie stał się kontynuatorem tradycji artystycznych tego regionu.
English 
Polski