Alfred Aberdam – malarz żydowskiego pochodzenia, związany z École de Paris. Urodził się w 1894 r. we Lwowie, zmarł w 1963 r. w Paryżu. Studiował malarstwo w Akademii Monachijskiej (od 1911 r.), a po I wojnie światowej – po pobycie w rosyjskiej niewoli – kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Teodora Axentowicza.
Od początku lat 20. XX w. mieszkał głównie w Paryżu, gdzie związał się z kręgiem artystów z Europy Środkowo-Wschodniej i tzw. Grupą Czterech (Aberdam, Léon Weissberg, Sigmund Menkes, Joachim Weingart). Uczestniczył w licznych wystawach we Francji i w Polsce, należał również do grupy „Plastycy Nowocześni”. Jego twórczość obejmuje kompozycje figuralne, sceny rodzajowe, motywy atelier, martwe natury i pejzaże o charakterystycznej, syntetycznej formie i przygaszonej, szlachetnej kolorystyce. Prace Aberdama znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych m.in. we Francji, Polsce, Szwajcarii i Izraelu.






